Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *
Θέλουμε κυβερνήτες με θεωρητική κατάρτιση και ιδεολογική συγκρότηση ή τεχνοκράτες με άριστες επιδόσεις στον τομέα τους;
Αυτό το πλαστό δίλημμα επανέρχεται στην επικαιρότητα, όταν τα πολιτικά πράγματα τελματώνονται και τα προβλήματα στη κοινωνία διογκώνονται. Όταν δηλαδή η οικονομία (: οικονομικές σχέσεις και οικονομική λειτουργία) δεν μπορεί να προσφέρει πολιτικές λύσεις στο Κοινωνικό Ζήτημα μιας χώρας. Εδώ βρίσκεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, αναγνώστη μου.Και το καραβάνι της δεξιάς ανωριμότητας προχωρά, παράλληλα με το καραβάνι της αριστερής ανωριμότητας, αποκλίνοντας διαρκώς (και τα δυο) από την πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή; Η αποθέωση της βαρβαρότητας, όσο βαθαίνει η κοινωνική κρίση στην πατρίδα μας. Και τι σημαίνει βαρβαρότητα; Να υπηρετείς τη λογική των νεκρών πραγμάτων εις βάρος των ζωντανών, ή με τεχνοκρατικούς όρους (αρίστων), ή με ιδεολογικούς όρους (ιδεοληπτικών), ή με εθνικιστικούς όρους (εθνικιστών).
Δεν γίνεται, αναγνώστη μου, αποτελεσματική διαχείριση αν δεν απαλλαγείς από τις οικονομικές δοξασίες, τα διοικητικάtips και την μηχανιστική προσέγγιση της γνώσης και της εμπειρίας της ανθρωπότητας. Οι λύσεις δεν υπάρχουν «εκεί έξω» στον κόσμο της πολιτικής φιλοσοφίας (θεωρίας) ή στον κόσμο της αγοράς (τεχνοκρατισμός των άριστων μαθητών του νεοφιλελευθερισμού). Οι αποτελεσματικές λύσεις στα κοινωνικά και παραγωγικά ζητήματα, δεν προσφέρονται από το σύστημα «πλύσης εγκεφάλου» (brain –washing) εταιρειών που εμπορεύονται διοικητικές λύσεις σε πολιτικά προβλήματα - με την αρωγή/διαπλοκή κράτους και τραπεζών, ασφαλώς - ούτε από πολιτικούς φορείς του δεξιού ή αριστερού λαϊκισμού.
Το φαιδρό μάλιστα της υπόθεσης είναι πως αυτοί (: οι προπαγανδιστές των «αρίστων στη κυβέρνηση») μιμούμενοι τη στρατηγική και τακτική της «πλύσης εγκεφάλου» του σταλινισμού, ισχυρίζονται πως πιστεύουν ότι κάνουν κάτι διαφορετικό από τους ιδεοληπτικούς-λαϊκιστές, ενώ στην πραγματικότητα ασκούνται στην ίδια ακριβώς μορφήindoctrination - κατήχηση στην δογματική του νεοφιλελευθερισμού, όπως αντίστοιχα γίνεται η κατήχηση στην δογματική του λενινισμού ή του φασισμού ή του εθνικοσοσιαλισμού (ναζισμού). Αν οι νεοφιλελεύθεροι «των αρίστων» πιστεύουν πως κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτούς που κατηγορούν για δογματισμό ή λαϊκισμό, είναι απλώς ηλίθιοι και επικίνδυνοι μέσα στην ανωριμότητά τους καραγκιόζηδες – και ας με συμπαθούν! Αν όχι, αν δηλαδή γνωρίζουν τι ακριβώς κάνουν μιμούμενοι το «indoctrination» του σταλινισμού ή του μαοϊσμού, τότε ας λάβουν υπόψιν πως δεν μιλούν και αναφέρονται αποκλειστικά σε «ουάου» παιδάκια κάθε ηλικίας! Οι πραγματικά άριστοι δεν είναι αυτοί που έχουν στο κάδρο τους (: mental picture), αλλά αυτοί που έχουν καλή επαφή με την αρχαιολογία και γενεαλογία της γνώσης (: με την μεθοδολογία και την μεταγνωστική της προσέγγιση), δουλεύοντας, ωστόσο, στην αγορά και όχι κλεισμένοι σε κάποιο «μοναστήρι», κόμμα κλπ.
Πολιτικός ή/και κυβερνήτης χωρίς καλά συστηματοποιημένη θεωρητική κατάρτιση, είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Όπως εξίσου επικίνδυνος - αν όχι ακόμη πιο επικίνδυνος - είναι και αυτός του «κομματικού σωλήνα», ή ο ηλίθιος, αναίσθητος παπαγάλος και μη-ταλαιπωρημένος κοινωνικά τεχνοκράτης. Και οι δύο περιπτώσεις χαρακτηρίζονται από το ίδιο ύφος που προσωπικά σιχαίνομαι: Δες, για παράδειγμα το ύφος εξουσίας των σύγχρονων ηγητόρων από το χώρο των μεγάλων επιχειρήσεων που προβάλλονται ως ινδάλματα, η μερικών κακομαθημένων, άπειρων και πάντα προστατευμένων και «παραχαϊδεμένων» παιδιών, που είναι σήμερα κυβερνήτες χωρών. Είναι ίδιοι! Είναι αποκρουστικά άσχημοι!
Όπως μεγάλη ασχήμια είναι, αγαπητέ κύριε Τσίπρα, η φωτογραφία σου με τον Μπαν Κι Μουν, να φορά - ξεκαρδισμένος όπως και εσύ στα γέλια - το «σωσίβιο της σύγχρονης τραγωδίας του Αιγαίου». Εδώ πλέον η απόλυτη ανωριμότητα αποτυπώνεται φωτογραφικά ως η απόλυτη χυδαιότητα και ασχήμια… αλλά οι άσχημοι αυτής της ζωής και του κόσμου μας δεν θα μπορούσαν ποτέ να το καταλάβουν. Τους αρκεί που το πολιτικό μάρκετινγκ ορίζει αυτό το αισχρό ύφος εξουσίας ως κάτι ωραίο και ανθρώπινο. Έγινε ακόμη και το αποκρουστικό, όχι απλώς ανεχτό και αποδεκτό, αλλά ακόμη και ελκυστικό! Αυτό σημαίνει «τέλος της ιστορίας», σεβαστέ αναγνώστη των σημειωμάτων μου!
Αν θέλεις να μιλήσουμε ώριμα και απλά για πολιτική, διακυβέρνηση και κυβερνήτες, θα πρέπει να ξεφύγεις και εσύ όπως και εγώ από το χυδαίο δίλημμα «άριστοι ή ιδεολόγοι» και να αναζητήσεις τους όμορφους για την ηγεσία της πατρίδας μας. Αποκλειστικά τους όμορφους και τις όμορφες. Ναι, είμαι ως προς αυτό ρατσιστής. Δεν εμπιστεύομαι τους άσχημους, αντιπαθώ την κακομοιριά, την προστυχιά και την ασχήμια: τους υποκριτές της μετριοπάθειας και του ρεαλισμού και τους θεατρίνους της επανάστασης ή της πατριδοκαπηλίας, όπως ασφαλώς και τους νοσηρά βάρβαρους του εθνικοσοσιαλισμού, ο οποίος αυτοπροβάλλεται ως αγνός και καθαρός εθνικισμός, ενώ αποτελεί την μεγαλύτερη ασχήμια και βρώμα στην ελληνική κοινωνία.
«Τι είναι η ομορφιά;», ρωτά η Μυρτώ Λοβέρδου τον ιταλό σκηνοθέτη Ρομέο Καστελούτσι. «Η ομορφιά είναι το μόνο που μπορεί να αναστείλει την πραγματικότητα. Είναι ένα κομμάτι αλήθειας που μπορεί να αναστείλει την πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν λέξεις να την περιγράψεις. Είναι πέρα από τις λέξεις. Σήμερα η ομορφιά είναι παντού, γύρω μας, στον δρόμο, μέσα στη θλίψη, κυρίως μέσα στη θλίψη. Γι΄αυτό και είμαστε γοητευμένοι από την τραγωδία, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται», απαντά ο ώριμος, όμορφος άνδρας. Η θλίψη δεν κατοικεί στη θυματοποιητική αφήγηση. Η θλίψη δεν είναι αίσθημα μιζέριας. Η θλίψη δεν μουτρώνει και δεν παίζει θέατρο, δεν είναι συμπλεγματική. Η θλίψη δεν είναι οπωσδήποτε σκυθρωπή, βαριά και επιτηδευμένη κουλτούρα. Δεν είναι απαισιοδοξία, μηδενισμός, ή μισανθρωπισμός και αντιδραστική αγανάκτηση. Η θλίψη είναι μια αύρα συναισθηματικής ευφυΐας. Αυτό είναι … ομορφιά! Κάπως έτσι χαρακτηρίζονται οι όμορφες και οι όμορφοι!
Η ομορφιά είναι ωριμότητα, φίλε μου, δεν είναι αγαπισμός, φλερτ ή καμάκι, μάρκετινγκ και μόδα, είναι ερωτισμός με τη ζωή για τη ζωή. Είναι βαθιά σχέση με την εμπειρία και την ερμηνεία της. Είναι ώριμη μορφή γνώσης, που δεν αναπαράγεται με μύθους, tips, ρουτίνες και παραμυθία. Οι όμορφοι είναι οι βασανισμένοι και ταυτόχρονα πεπαιδευμένοι που ποτέ δεν θα καταλάβεις πόσο βασανισμένοι είναι, καθώς είναι οι ίδιοι που δεν κτίζουν την πολιτικότητα της ύπαρξής τους (προσωπικότητα και αναφερόμενη ταυτότητα) με αυτά. Τα δικά τους βάσανα, είναι τα βάσανα ενός κόσμου που θέλουν να αλλάξουν, χρησιμοποιώντας ως κύριο όπλο αυτό που δεν επέτρεψαν να «χαλάσει» κάποιο αγοραίο ή ιδεολογικοποιημένο ή θεολογικοποιημένο indoctrination: την συναισθηματική τους, βιοοικονομική ευφυΐα. Την αίσθηση για πρόοδο με κανόνα τον σεβασμό στη ζωή και την ποιοτική της αναπαραγωγή. Στην πάντα, λοιπόν, οι τιποτένιοι τεχνοκράτες, που αυτοαποκαλούνται άριστοι! Στα σκουπίδια οι λαϊκιστές κάθε είδους και κομματικής απόχρωσης! Ας ανοίξουμε πολιτικό χώρο για τους όμορφους και τις όμορφες αυτής της ζωής!...
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
ΠΗΓΗ activistis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου